Fontanny – krótka historia

W kolebce cywilizacji – Mezopotamii, pierwsze fontanny znane są od 3 tysiąclecia pne. W antycznej Grecji fontanny istniały już w VI wieku pne, wykonane z kamienia i marmuru. W domach bogatych Rzymian w Pompei odkryto małe fontanny ulokowane w atrium lub wewnętrznym dziedzińcu. Sam Rzym w 98 r. posiadał 39 monumentalnych fontann czerpiących wodę z akweduktów.

Tak wyglądały fontanny w Pompejach.

W okresie średniowiecza fontanny często symbolizowały raj, czystość, a te umieszczone w klasztorach służyły do obmywania w obrzędach religijnych. W renesansie wzorowano się na antycznych opisach, jedną z pierwszych nowych fontann zbudowaną w Rzymie w tym okresie była fontanna na placu przed kościołem Santa Maria in Trastevere (1472) na miejscu wcześniejszej rzymskiej fontanny. W w. XVII i XVIII w okresie baroku fontanny są bogato zdobione figurami. W tym czasie rzeźby stały się głównym elementem a woda została wykorzystana tylko do ożywiania i dekoracji rzeźb.

W XIX wieku, fontanny stopniowo przestają być źródłem wody pitnej a bardziej pomnikami na placach miast i parków, honorując narodowych bohaterów lub wydarzenia historyczne. Wiek XX to zwolnienie w całości fontann z konieczności bycia źródłem wody pitnej, to czas wprowadzania nowych materiałów do ich budowy (beton, szkło, tworzywa sztuczne i stali), nowych technologii (oświetlenie elektryczne, dźwięk, elektryczne pompy wodne i strumienie wody kontrolowane przez programy komputerowe).